نقش مادر در معرفی جهان به کودک؛ طفل سبک زندگی را بیشتر ازمادر می‌گیرد

به گزارش خبرگزاری مهر، کودک در حالی به دنیا می آید که نسبت به این جهان غریب و زندانی ذهن خویش است، در دنیایی محدود و بسته زندگی می‌کند، تنها چشم به آشنای خود یعنی مادر دارد. از راه نگاه، از طریق شنیدن، لمس کردن به شناختن و مقایسه کردن می‌پردازد و به کمک مادر ذهنش از زندان و محدویت نجات پیدا می‌کند. کودک دائم در حال یاد گرفتن است و سعی دارد اطلاعات را از گوشه و کنار جهان جمع آوری کند. شک نیست که نخست از محیط اطراف خود شروع می‌کند و از نخستین فرد نزدیک خود یعنی مادر در این امر کمک می گیرد.

کودک تشنه شناختن دنیای پیرامون خویش است و دائم در تلاش وکنجکاوی برای کسب اطلاعات است و این امر برای آینده او ضروری است. کودک باید بتواند مسائل دنیای اطراف خود را بشناسد و در راهی مناسب شئون حیاتی خود گام بردارد. بر اساس تحقیقات، آن صفات و ملکاتی بیشتر در کودک راسخ می‌شود و پایدار می‌ماند که در ماه‌های اول زندگی و حدود تا سه سالگی از مادر کسب شده باشد.

معمولا طفل از طریق مادر با فرهنگ جامعه آشنا می شود و از طریق او راه زندگی وفلسفه اجتما عی جامعه در می یابد. مادر نخستین فرد مورد توجه کودک است هر گونه اطلاعات از شستشوی دست وصورت تا راه و رسم رفتار، از خداشناسی تا شناخت اصول و فروع از طریق او به کودک منتقل می‌شود. مادر کسی است که جهان اطراف و پدیده‌های آن را برای کودک توجیه می‌کند و آنچه در اطراف اوست برای او معرفی می نماید. وضع جامعه را برای او تبیین می‌کند، افکار و عقاید او طرز فکر اقتصادی و اجتما عی او، آداب ورسوم، ایده آلها و آرزوهای او را رنگ و جهت می‌دهد. وضع تربیت او جنبه دینی و اخلاقی او، جنبه هنری او وابسته به مادر است.

این اشتباه است که مادر فکر کند تربیت فرهنگی کودک منحصرا توسط اجتماع است. البته این سخن غلطی نیست که مدرسه نقش مهمی در انتقال میراث فرهنگی به کودک دارد، ولی نقش مادر در این زمینه اساسی است، به خصوص آن قسمت از فرهنگ که به صورت عادات و رفتار به کودک منتقل می‌شود.

آنچه که مادر باید ومی تواند به کودک بیاموزد بسیار و پردامنه است که مواردی چون آشنایی با جهان، درک روابط بین اشیا، آشنایی با وظایف، اداره امور، قانون ومقررات اجتماعی، مفهوم زمان ومکان از ماه وسال و هفته و روز و دنیای کمیت ها، مکان جغرافیایی، فقر و ثروت، بیماری، مرگ و نقش زن و مرد را شامل می‌شود.

در آشنا کردن طفل به جهان خارج از زمینه پرسش هم می توان استفاده کرد. کودک درباره امری که مورد لزوم است سوالی مطرح نکند این با والدین و مادر است که به گونه ای این سوالات را در ذهن او مطرح کند و او را تشویق به فراگیری آن نماید. جای بحث نیست که مادر نمی تواند به همه سوالات طفل جواب دهد، ولی رهاکردن او درست نیست. عشق به فراگیری را در کودک نباید از بین برد بلکه همیشه روح تفکر علمی را باید در او زنده نگاهداشت. اگر به سوالات کودک جواب ندهیم و او را دلسرد کنیم او دیگر نخواهد پرسید، ولی ممکن است او آرام نگیرد. اطلاعات مورد نظر را به نحوی از دیگران بدست آورد و این باید با آموزش همراه باشد منظور این است که طفره رفتن از سوال و سرکوب کردن آن سزاوار نیست.

هنگامی باید مطلبی را به کودک آموخت که در او زمینه آمادگی بوجود آمده باشد و شرایط تعلیمی برای او فراهم باشد. منظور این است که آموزش همزمان و همگام با رشد باشد. راه تربیت همیشه از راه بوسه و ابراز احساسات و گذشت ونرمی نیست، در برخی موارد لازم است که از طریق روش های تربیتی و حتی تحمیل اطلاعات او را با مسائل ومشکلات موجود آشنا نمود.